domingo, 10 de janeiro de 2010

Homa postlasaĵo

{10/01/2010} Ekde krista trairo surplanede, en tiu tempo kiu estis konsiderita kiel nula jaro, homaro gajnis staton de ascenda planedo, per intenco de senkondiĉa Amo kiu ekkomencis ĉirkaŭiri tra homoj. Ĉiu historio kiu estis rakontita, miskomprenita aŭ pura, pri tiu Estulo, servis por montri ian novan vojon de konceptoj kaj manieron de sin rilati kun vivo, kun proksimulo kaj kun sia propra ekzistenco. Tamen, homoj kaj grupoj, kiuj volis pli povon, sin nomiĝis kunparolantoj inter Dio kaj homoj kreigante dependenco kaj timo. Aliaj, vere gviditaj de fido kaj kun puraj proponoj intencoj senĉese laboris por vekigi en ĉiu proksimulo vizion de Amo kiun ili perceptis en krista mesaĝon.

Pro tio, kiam ĉielo tremis kaj homo ne plu trovis sekurecon je grundo sur kio oni paŝis, oni serĉis kun granda peno vekiĝi de letargio por kompreni kion ili devigus fari se ĉio malboniĝus. Kiun oni devas elvoki? Estis afero de postviveco, ia ena averto kiu resonis tra tutan planedon. Estis ege grava dekreti ekvilibron, peti ĝeneralan balancon por homaro, por ke ordo estiĝu surtere. Kaj estis tiuj kiuj sin sentis gefiloj de Amo kiujn mantenis flamo ardanta. {83a kroniko}

Nenhum comentário:

Postar um comentário