Virtualaj Volontuloj

{14/11/2010} Kio povus ŝanĝi? Ĉiuj sin demandis. Dum katastrofemaj scientistoj montris eblecojn de malglaciiĝo kaj baldaŭajn cunamojn, optimistaj scientistoj diris tion ke homoj sin adaptiĝas facile al ĉio kaj sin unuiĝas em malfacilaj tempoj. Sed, kiel havigi unuiĝon se malmultaj sin donis por avanci?

I
Meze defioj de jarcento popolo daŭris marŝante, programitaj kaj emerĝita ĝis ostoj em ĉiutaga praktiko por postvivi. Pli kaj pli malĝoja kun skandaloj – ĉiutaga koŝmaro. Koruptado, koruptado, koruptado, ŝajnis ke ne havis finon, kaj ke neniam homo sin liberigos de tio. Personoj kun 60, 70 jarojn, pli konsciajn, malgraŭ korpa forto kokerita de avancoj de pliboniĝo de vivo, kunportis honton por tio ke ili ne sukcesis kontroli tiun plagon kunportita de egoismo kaj profitemuloj de siaj samtempuloj.

Vetero daŭris reale punante personoj ekde unu el hemisfero al alia. Oni diskutis eblecon de adaptiĝo de speco al varmecon, malvarmecon, al veteraj malordigoj de planedo. Kaj ekkomencis kontadon da akvo en ĉiu lando, unue en normalaj statistikoj de konsumado, poste kiel averto kiu montriĝis neceso de ŝparo. Akvo kaj fajro, en ribeligo, por ĉiu flanko. Natureco em bruleco, grandegaj tempestoj, detruado de urboj kaj rikolto. Inundo kaj ruinigo. Meze tio, pli da nesciigo en komunikado, en informo.

Dum tio, karitato kaj solidareco ekkomencis sin transpoti al virtuala mondo; kun unu klako fariĝis centavoj aŭ miljonoj por institutioj kiu povis preservi arbaron aŭ savi geknaboj de malnutriĝo. Personoj volis kontribui kun ago, sed siaj tempoj estis prenitaj, kaj la nura maniero estis delegi povon al aliaj por ke faru ion. Sed ĉu tio estis sufiĉe? Kio mantenis katenitaj bonvolajn homojn kaj virinojn? {61ª kroniko}