Perforto kaj doloro

{26/12/2010} kion dirus panjojn kiuj perdis siajn gefilojn pro perfortaĵoj? Estu kiu havis sian filon mortitan aŭ tiu kiu vidis sian filon iĝi mortanto dum momento de frenezeco? Kion dirus familioj kiuj estis detruitaj, de la du flankoj de ĉi monda tragedio kiu nomiĝas atenco al vivo? Kial kompreni perforto se ŝajnas ke ĝi ne havas sencon kaj ĝia kompreno ne kunportas pacon? Estas batalo pli milda formo de perdo? Kompreno de tio ke konfliktoj estas pro individua aŭ kolektiva internco mildigas dolorojn de koro? Kaj tragedioj kaŭzitaj de malvirtoj? Vivi kune korpoj kaj mensoj detruitaj, familioj iĝis garantiuloj de siaj propraj karaj entoj, kiuj sin perdis em drogoj?

En ombraj tempoj de perfortado, en kiu neegalemaj ekonomioj, malvera demokratia libereco, manko de aliro al edukado de individuoj imperiis, sembremsa kurado por postvivi, por preni de socieco iom de pozicio, digneco, iĝis homoj malpuraj kaj sen saĝo. Valoroj iris surgrunden, sovaĝecoj imperiis. Kaj ideo de disŝiriĝo tranĉis bonajn novojn kunportitaj ene evoluanta de homaro: “ne mortu” nek vi mem nek aliulon estis forgesita.

Sed iaj voĉoj sin levis kaj petis por tiu kiu volus aŭdi: ne mortu tra vortoj, ne mortu per troŝparema agoj, ne mortu per pugno, per tranĉilo kaj per mortema armilo. Ne mortu per pensoj (gardu!) ĉar ĉi ĉio apartenas al barbareco. Dum nekulturemaj personoj ne fine decidi ene siaj koroj, ĉi homa tragedio daŭros reripetante. Kaj ne estos kuraco por doloro.

Kiam homo atingos nivelon de mem protektado kaj vero kiuj liberiĝos lin de doloro? Vere necesas lerni pardoni. Fari koplodon por ascendi ĝis ĉi nivelo de konscio. Kaj atingi enan pacon por si mem kaj disdoni ĝin al aliulojn. {58a kroniko}