Tempoj de ŝanĝo

{11/12/2011} Planedo regita de Homo ŝajnis je bordo de ia katastrofo. Speco kiu sin montris lerta em uzado de manoj kaj cerbo ŝajnis mankhava de senco, pelmeleca kun formo de montra kaj malekvilibrita vivo. Tiel evidentiĝis fino de tempoj.

Punkto de rompiĝo, de krevo estis aktiviganta. De iu momento al alia povus aperi novajn sintenojn, agojn, novan pozicion rilate al vivo. Se tiu nova sinteno estus de nescieco kaj batalado aŭ de interkonsentiĝo kaj paco, neniu sciis en tiu epoko. Iuj deziris ian finon de tempoj, kun multe da fajro tra aero por bruligi malpurecaĵojn. Aliaj volis esti kunportitaj, suprenirantre al ĉieloj aŭ al ekstertera spacŝipo. Aliaj kontemplis malpleneco, sin mortis aŭ lasis sin mallevi fizike kaj psikologie en depremaj krizoj, atendante savon kiu ne venis.

Surde, homoj ne aŭdis kriojn de siaj propraj koroj kiuj petis agojn pro Amo. Ami si mem kaj gajni fortojn por ami proksimulojn. Ne estis alia maniero. Homoj kiuj komprenis tion kio alvenis finon de Erao de Timo, sin malfermis al tiu realeco. Kaj ekonomia rompo rompo, homa malfeliĉo, tormentaj plendoj de natureco estis em dua plano. Kiel nova vivo kiu eknaskas libere kaj sin trovas antaŭ forto de ia tempesto, ili sin subtenis stare, en fido kaj en amo al reala vivo. {33ª kroniko}